سوگواری و عزاداری که در رثای سید و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام بوجود آمده است موجب نشر معارف اسلام و ترویج شعائر مذهبی وآشنا ساختن مردم با حقیقت واهداف دین شده است . در این مراسمات بعد از گریه بر مظلومیت آن امام بزرگوار که در صحرای کربلا در ادامه ی مبارزه ی حق و باطل به عنوان وارث انبیا و پرچمدار حقیقت بدست لشگریان شیطان به شهادت رسید علاوه بر سبک کردن دل و تخلیه ی تمامی عقده ها و ناصافیهای روحی و روانی زمینه ای ایجاد می شود برای  بر خوردارشدن از خرمن پربار علوم دینی و قرانی وبدست آوردن روحیات عمیق مقاومت و ایثار و شجاعت و شهامت وبریدگی از علائق مادی ودنیوی و اینها همگی راهی است که نهایتا منجر می شود به ساختن انسانی به تمام معنا که هدف خداوند هم از فرستادن رسل همین بوده است. عزاداران در عزاداری یاد می گیرند که پستی و دنائت ودنیاخواهی واستعمار واستثمار را نباید قبول کنند و میفهمند که که هدف از خلقت انسان چیزی بسیار فراتر از ارضاء شهوات و تمایلات خودخواهانه می باشد.

ولی متاسفانه در طول تاریخ بعد از شهادت امام حسین علیه السلام دستهایی آگاهانه از روی عمد ویا غیر آگاهانه از روی جهل و نادانی دست به تحریف این حادثه ی بزرگ زدند و باعث شدند که آنطور که باید و شاید مردم با این واقعه ی تاثیر گذار که موجب بیداری روح خفته ی انسانها و رهایی آنها از دست دشمنان درونی و بیرونی میشود بدرستی آشنا نشوند . مثلا می توان به عنوان نمونه به اشعار و مراثی اشاره کرد که بجای اینکه اهداف نهضت عاشورا را به روشنی تبیین کرده و حماسه ی حسینی را در بالاترین ابعاد معرفی کنند امام و اصحابش و خانواده اش را را به عنوان افرادی ضعیف و خوار جلوه دادند و گفتند ( شدم راضی که زینب خوار گردد و... ). زینب را زنی کوچک و ترحم برانگیز معرفی کردند و حسین را مردی که در برابر ارتش یزید با ذلت تمام التماس آب میکند و این باعث ریختن اشک مردم میشد ولی چه فرق عظیمی است بین این اشک و اشکی که انسان با مشاهده صحنه های باشکوه و عظیمی که بواسطه رضایت و تسلیم محض بودن امام در برابر پروردگارش و صبر جمیلش  خلق میشود.

با اقتباس از کتاب درسی که حسین علیه السلام به انسانها آموخت